Van ‘superwoman’ naar ondernemer met een rookmelder: mijn verhaal – en waarom vriendelijkheid (en sloeberen) het verschil maakt

Superwoman Burn-Out

Ik ben Vanessa, 45 jaar, mama van twee, getrouwd, en sinds 2023 zelfstandig ondernemer met mijn eigen zaak Pe’eR Gent.

Maar zo’n vijf jaar geleden zat ik in de knoop: ik belandde in een burn-out. Ja, ik had het druk, was ambitieus, enthousiast… maar nam te weinig rust, kon niet loslaten, ontspannen ... De knop bleef altijd AAN.

Toen ik onlangs "Superwoman Burn-out" van An Luyten las, voelde ik: dit is mijn verhaal. En wat me vooral trof, is dat bijna elk boek over burn-out dezelfde boodschappen herhaalt — niet omdat ze cliché zijn, maar omdat ze wáár zijn.

De rode draad in alle verhalen

Of je nu An Luyten leest, Brené Brown, of wie dan ook: telkens keren dezelfde thema’s terug.

👉 Grenzen aangeven.

👉 Zelfzorg.

👉 Bewuste keuzes maken.

👉 En ook: genieten, ademen, loslaten, rusten.

Maar één woord bleef echt hangen: sloeberen. Niet het elegante soort van mindfulness, maar gewoon dat eenvoudige, warme, menselijke moment voor jezelf. Een cappuccino, een wandeling, een boek, een domme serie — zolang het iets is waar jijzelf blij van wordt.

Sloeberen is de kunst van niets moeten, en net daardoor weer voelen.

België slaat alarm met cijfers

De cijfers blijven intussen stijgen:

• In België nam het aantal langdurig zieken door burn-out of depressie sinds 2018 toe met 44 %.

• Meer dan 137.000 Belgen zitten hierdoor in invaliditeit.

• 69 % daarvan zijn vrouwen.

• En 1 op 3 ondernemers zegt bang te zijn om zelf uit te vallen.
  

Het is dus geen individueel probleem, maar een collectieve realiteit.

Wat helpt mij

💨 Ademhalingen tellen – vier tellen in, zes tellen uit.

🌿 Buiten zijn – zonder prikkels.

💛 Doen wat ik leuk vind – en loslaten wat ik niet kan veranderen.

🫖 En vooral: sloeberen. Tijd nemen voor mezelf zonder schuldgevoel.

Een hart onder de riem

Aan jou, die dit leest: ja, jij mag stoppen. Ja, jij mag hulp vragen. En nee, je hoeft het niet allemaal te kunnen.

Ik geloof in herstel — niet als sprint naar perfectie, maar als pad waarop je leert luisteren. En als we één ding méér mogen doen, dan is het dit: vriendelijk zijn. 

Voor jezelf, en voor elkaar.

Zoals An Luyten zo mooi zegt:

“Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Be kind, always.”

Meer mildheid. Minder oordeel. En af en toe wat meer sloeberen.

Dat zou al een wereld van verschil maken. 🌙